Met goede herinneringen aan het schitterende oponthoud bij de dolfijnen en het Waterfront van Bunbury, met niet te vergeten zijn uitstekende Italiaanse restaurant "Josephine", rijden we via het schiereiland van Mandurah (helaas de oude kustweg gemist) door naar Fremantle, met behalve schitterende natuur ook een vers geblakerd stuk bos, waarvan we achteraf hoorden dat de brand pas drie weken geleden was!

In Fremantle hebben we met een bezoek aan het Shipwreckmuseum (met originele delen van onder andere de "Batavia" en nog andere O.I.C.- schepen die hier op de klippen geslagen zijn in de zeventiende eeuw) en het "Round House" (een gevangenis voor emigranten, die na aankomst weigerden te werken) weer even de toerist uitgehangen. Nog even op een terras zitten drinken en wat praten met Michelle, een vriendelijke Australische, wier partner weer Hollandse bleek te zijn.

Dan naar de meest desolate camping van deze vakantie. Het voelde of van ons verwacht werd dat we langs de deuren moesten gaan om oud ijzer te verzamelen. Er stonden caravans met een indrukwekkende sloperij-uitstraling en het terrein was niet bepaald vlekkeloos onderhouden. Maar we klagen niet: alles functioneerde en we mochten morgen naar Perth, de stad die wij al een beetje kennen, tóch?

Ons laatste avondmaal hadden we toch maar gepland bij Jamie en dat bleek weer een schot in de roos: het Hollands meisje (Sem, uit Leiden deze keer) was vriendelijk en opgetogen en het eten was weer voortreffelijk. Vroeg naar bed in het wat verlopen, door overigens erg voorkomende Chinezen gerunde hotel, en vanochtend om 5.00 uur stond de taxi klaar.

En nu, op de luchthaven van een grijs en regenachtig Hongkong, kijken we na een zogenaamde "smooth flight" terug op een heerlijke vakantie in een bijzonder mooi land, waar schoonheid in alle opzichten kennelijk belangrijk gevonden wordt: het is er schoon en de openbare kunstwerken die we in de steden gezien hebben trokken telkens opnieuw onze aandacht.

Maar met een bijzonder goed gevoel denken we terug aan Alf, die met zijn hartelijke en uitvoerige introductie in Melbourne de basis legde voor vijf weken genieten in zijn land. Als we hieraan terugdenken vergeten we zelfs even de voortdurende zucht naar WiFi en de ergernis als weer eens bleek dat ze voor elke 100 mb geld probeerden te vangen, die uitzuigers! En dan te bedenken dat onze knagende internethonger niet te stillen was, omdat we toch zeker moesten rapporteren! Wàt een luxe, hier in Hongkong!

Meh mörregevreug, is alles anders...

Groetjes van ons alledrie, bedankt voor jullie meeleven, tot gauw!